café Pelt Heëlesche Gemuutligheet

Column door Wiel Verheesen in Noa de Mes. Café Pelt, Heerlen, Zondag 7 Oktober 2018
Nee, ik ben nog niet naar het Oktoberfest aan de overkant geweest. Via de zegening van de eenentwintigste eeuw - ik bedoel de uitvinding van facebook en selfies - weet ik toch bijna precies wie er wél hun opwachting hebben gemaakt. Heerlijk toch, dat delen van lol en plezier. In mijn jonge jaren, lang geleden, waren we al blij als er een condoom-automaat in de buurt van zo’n feest was. Maar tja, tijden veranderen. Waarom zou je daar bezwaar tegen hebben?
Zo heb ik laatst gelezen dat tachtig jaar niet meer de leeftijd van de heel sterken wordt genoemd, maar vergeleken moet worden met het bereiken van het vijfenzestigste levensjaar vroeger. Kijk, dat noem ik nou nieuws waar je vrolijk van wordt. Ik ontken overigens niet dat er ook een beetje eigenbelang bij komt kijken. In ieder geval, ik laat mijn journalistieke opvatting heel even terzijde en ga niet checken of de zojuist gememoreerde stelling op waarheid berust. Wie gelooft wordt zalig, aldus mijn moeder. Zij kon het weten, want ze is al lang in de hemel en kijkt nu wellicht met een glimlach naar haar jongste zoon die ondanks zijn vroegere escapades toch nog redelijk goed terechtgekomen is. Alhoewel?
Er is meer goed nieuws. Onze Militaire Inlichtingen- en Veiligheidsdienst MIVD heeft de Russen met hun hackaanval toch maar mooi te kijk gezet. Dikke pluim. Max Verstappen is een paar uur geleden heelhuids en in derde stelling aan de finish in de Grote Prijs van Japan gekomen en Roda JC staat nog steeds in het linker rijtje. Daarnaast zijn de bezuinigingen die de gemeente Heerlen doorvoert niet voelbaar in je beurs, wél aan je zitvlak, tenminste als je op een bankje uitrust om naar de winkelleegstand of bouw van het Maankwartier te kijken. Zo’n beetje vogelpoep op je broek? Kom, dat neem je toch gewoon voor lief, niet waar.
Terugkijkend op het nieuws dat de militaire inlichtingendienst naar buiten bracht (premier Rutte had daarbij een lach van oor tot oor) moest ik onwillekeurig terugdenken aan de Koude Oorlog. U weet wel, de jaren waarin Amerika (zonder Trump) nog een serieuze staat was en de Sovjet Unie een gevaar voor de vrede.. Op het einde van die Koude Oorlog was ik in dienst. Ons werd ingepeperd dat wij de Iwans moesten tegenhouden, mochten ze deze kant uit komen. Om te oefenen gooiden wij handgranaten en schoten met scherp naar de denkbeeldige vijand. Heel veel zelfs. Dat kon toen nog. Destijds hoefde je als soldaat nog niet zelf voor kogels en uniform op te draaien. Wij tijgerden in camouflagepak door modder en hei. En wij marcheerden net als trompetter Jan Klaassen van Den Helder tot Den Briel. Toen ik afzwaaide had ik nog steeds geen Rus gezien. Het zou zelfs lang duren voordat ik er mee in gesprek kwam. Verdorie, hij was de vriendelijk zelve, heette niet Iwan maar Vjatsjeslav en had als achternaam Ekimov. Oudere sportliefhebbers onder jullie weten dan wellicht wie ik bedoel. Ekimov was een jonge gast uit de buurt van Sint Petersburg die verschrikkelijk hard kon fietsen en nog in de ploegen van Jan Raas en wijlen Peter Post heeft gekoerst. Bij zijn komst naar het westen sprak hij al een aardig mondje Engels. Vóór ik rond de eeuwwisseling met pensioen ging heb ik hem menigmaal in de Tour de France en andere grote wedstrijden bezig gezien. Toen ik eens in een of andere hotelkamer met hem tijdens een interview terloops over de Koude Oorlog sprak toverde hij een glimlach op zijn gezicht. Sympathieke gozer, deze Vjatsjeslav Ekimov die wij, het wielerjournaille, gemakshalve ’Slava’ noemden.
Of ik dan helemáál geen ander nieuws te melden heb? Jawel. Denk maar aan de duizend arbeidsplaatsen die bij Nedcar verloren gaan, aan de slachtoffers van de tsunami op het Indonesische eiland dat in mijn kinderjaren Celebes heette of aan de onontkoombare discussie over Zwarte Pieten in Nederland. Niet te geloven, hé, dit laatste. Het ergste bij dit alles is trouwens niet eens dat de groep waar het eigenlijk om draait, de kinderen, er allemaal niets aan kunnen doen. Nee, het is gewoon angstaanjagend dat mensen in de geslachtsrijpe leeftijd – mannen én vrouwen, ik doe niet aan discriminatie – zich met deze zaken bezig houden. Ze moeten, veronderstel ik, een verschrikkelijk saai huwelijksleven kennen, enkele afgewezen minnaars of minnaressen op hun schamele erelijst hebben staan of een beroep uitoefenen dat mijzelf nog vóór de eerste kantinepauze tot ontslagaanvrage zou bewogen hebben. In ieder geval, juist vanwege de geslachtsrijpe leeftijd waarover ik het zojuist had houd ik mijn hart vast voor de volgende generatie.
Over de boete die de ING-bank kreeg omdat daar het geld van criminelen net zo makkelijk in het reguliere circuit werd gebracht als de jaarlijkse rente-bijschrijving in het spaarboekje van mijn lieve tante wil ik het amper hebben. De gang van zaken maakt wel weer eens duidelijk dat roverij geen exclusieve bezigheid van junks is. Charles Aznavour, een van mijn favoriete zangers, hoeft deze duistere kant van het aardse bestaan niet meer mee te maken. Hij is zoals U weet een weekje geleden de eeuwigheid binnengegaan. Zijn lied, in het Engels vertaald, Yesterday, when I was young, heb ik sinds zijn dood nog menige keer geneuried. Dat ik Yesterday eigenlijk beter in eergisteren moet veranderen laat ik buiten beschouwing. Een mens is zo oud als hij zichzelf voelt.
Wiel Verheesen

Column door Jules Roosenboom in Noa de Mes
Ons fake news consumeerden we tot nu toe via dubieuze websites en obscure fora. Daar moesten we naartoe voor onze stemmingmakerij en dwaasheid die de ‘leugenachtige’ mainstream media niet durven te brengen. De ontkenning van 9/11, de golven Islamieten die ons lieflijke homogene landje bedreigen en de NPO die ons probeert te maken tot hersenloze linkse zombies; enfin, u kent het riedeltje inmiddels wel. Ons baken van betrouwbare informatie, de publieke omroep, maakte echter deze week een stevige ruk richting het nepnieuws.
In het programma Je zal het maar zijn ging presentatrice Geraldine Kemper langs bij drie mensen die uit de pas lopen met hun omgeving. Een vrouw verkleedde zich graag als man en een andere man verkleedde zich graag als man uit de jaren 30. Tot zover niets aan de hand. Noem het human interest. Een kijkje in andermans subcultuur consumeren we gretig en zolang het geen freakshow is, is er weinig op aan te merken.
Bij het derde item ging het echter grondig mis. Geraldine ging, met haar charmes gereed, naar Floris, die zonder met zijn ogen te knipperen claimde dat hij leefde van de lucht. Hij at niet of nauwelijks en ging, alle fysiologische wetten tartend, niet dood. Dat kwam volgens het graatmagere scharminkel door wat hij prana noemde: een “soort energie” die hem van de nodige voedingsstoffen voorzag om zijn lichaam gaande te houden. Maar let op, voordat u de voorraadkasten leeggooit en de koelkast uit het stopcontact trekt: je hersenen moeten wel ontvankelijk zijn voor prana. Gelukkig is daar een goeroe voor beschikbaar die jouw systeem wel even op de juiste golflengte afstemt. Door twee vingers tegen je hoofd te plaatsen opent hij je geest voor prana en heb je nooit meer honger. Hij deed het en passant ook even bij Geraldine. Die kan nu ook zonder eten. Mooie bijvangst van een dagje televisiemaken.
Er had echter iemand van de leiding van BNNVARA moeten ingrijpen hier. Het verhaal van Floris is namelijk aantoonbare onzin. Iedere arts of wetenschapper kan je vertellen dat een lichaam, een organisme, voedingsstoffen nodig heeft om voort te bestaan. Alles dat energie verbruikt heeft brandstof nodig. Hoe graag ik ook wil dat mijn oude Volvo op prana rijdt; het gaat niet gebeuren. Ik moet er gewoon vijfenzeventig liter ongelode benzine in gooien. Ongeacht met hoeveel overgave ik daarin geloof. Dus óf deze Floris sterft binnen een paar weken, óf hij liegt. Ik zet mijn geld op dat laatste.
Vrijheid is een groot goed. Als je wil geloven dat het drinken van groene thee je levensduur verlengt of dat acupunctuur je nekpijn geneest: ga je gang. Bijgeloof hoort nu eenmaal bij de mens en vrijheid is ook het recht om in je eigen onzin te geloven. Maar er is een verschil tussen onschadelijk bijgeloof en overduidelijke onzin. Dit valt onder die laatste categorie: het is aantoonbaar onjuist. Dat BNNVARA deze man klakkeloos en zonder wederhoor zijn verhaal laat vertellen, is kwalijk. Oftewel: nepnieuws.