café Pelt Heëlesche Gemuutligheet

Met de Drielandentrein wil het nog niet echt vlotten, heb ik begrepen. De reisroute blijft beperkt tot twee landen, een mini-Oriënt-express zullen we maar zeggen. Iets voor de gele hesjes om er aandacht voor te vragen? Je weet het nooit. Gisteren hebben die hesjes trouwens alweer flink aan de weg getimmerd in Maastricht. Nee, dat deden ze niet uit protest omdat ten stadhuize aldaar de emails van sommige ambtenaren door de KGB bespied worden. Zoiets interesseert de hesjes niet. Zij hebben andere prioriteiten. Hun goed recht, natuurlijk, maar voor mij was het toch een reden om de kroegentocht die ik nogal eens maak in onze provinciehoofdstad uit te stellen. Geen polonaise aan mijn lijf. De kasteleins op het Pancratiusplein in Heerlen hebben daar lichtjes van kunnen profiteren. Je moet toch ergens de vrolijke kant van het leven kunnen ervaren, zeker wanneer je de avond tevoren - na de nederlaag van Roda JC – zelfs als oud-sportjournalist niet langer meer naar het gezanik van voetbalsupporters hebt willen luisteren. Want die schreeuwden en schreven (en dat doet men bij soortgelijke uitslagen ook elders in de wereld) het verlies niet alleen toe aan een klote tegenstander, óók aan de scheidsrechter voor wie in de meningsvorming weer een ander lichaamsdeel was bedacht. In ieder geval, de woordkeuze maakte mij meteen duidelijk dat er tussen de fans geen kandidaat-stadsdichter van Heerlen zat. Wellicht is er op dit vlak óók nog werk voor de hesjes. Niettemin, ik hoop dat de stadsdichter snel wordt gekozen. Ik zeg dat niet omdat ik met mijn zelfkennis en leeftijd toch niet voor die job in aanmerking kom, maar wel omdat de spanning bij de gegadigden in zo’n procedure niet te lang moet duren. Het is buiten die keuze al een drukte van jewelste op facebook en twitter. Vuilspuiterij en onwaarheden (vaak in verschrikkelijk slecht Nederlands) zijn daar namelijk tot verworvenheden van de moderne tijd verheven. Mijn vroegere leraar Nederlands zou zich echter net als vele collega’s omdraaien in het graf na het zien van de vele taalfouten. Nu ik het toch over leraren heb denk ik onmiddellijk (jawel, met dubbele d en dubbele l) ook weer aan Gerrit Keeman, de docent die laatst in Heemskerk van school gestuurd werd omdat hij een balorige leerling bij diens nekvel had gegrepen. Pas na de hele ophef over deze disciplinaire straf die de leraar trof – nee, niet het jeugdige sujet - vond het bestuur van Kennemer College eindelijk de moed om Keeman excuses aan te bieden. En dan moet je weten dat in mijn schooljaren, ik heb het dan over de periode direct na de oorlog, een corrigerende tik in het klaslokaal nog heel gewoon was. De docent, de meester zoals wij hem noemden, had toen nog gezag. Overigens, in mijn jonge jaren heb ik er een tijdje aan gedacht om mijn toekomst in het onderwijs te zoeken. Uiteindelijk viel de keuze echter toch op de journalistiek in het algemeen en de sportjournalistiek in het bijzonder. En laat mij daar nu nooit één seconde spijt van hebben gehad. Na mijn pensionering heb ik dat in een paar Limburgse sportboeken al tot uiting laten komen. Trouwens, met Uw goedkeuring wil ik vanaf deze plaats ook alvast aandacht vragen voor een nieuw boek. Daarin kijk ik terug op leuke en minder leuke gebeurtenissen uit mijn loopbaan gedurende vele decennia. Het zal over hooguit twee maanden verschijnen. Na deze reclameboodschap – zonder medeweten van de andere redactieleden bij Noa de Mes – ga ik maar weer gauw gewoon verder met mijn column, bijvoorbeeld door nog even mijn verontschuldiging uit te spreken dat ik het bezoek van koningin Maxima aan Heerlen en Kerkrade, afgelopen donderdag, compleet gemist heb. Waarom? Ik had elders een afspraak. Stom natuurlijk, maar de lieve Maxima zal het mij ongetwijfeld vergeven. Van kringen in haar omgeving heb ik trouwens vernomen dat ze net deed alsof ze mij niet miste. Fantastische vrouw. Over Edith Schippers uit Utrecht wordt hetzelfde gezegd, zeker bij DSM waar ze haar een leidende rol hebben toebedeeld. Toen ik het nieuws hoorde dacht ik even dat er van naamsverwisseling sprake was. Ik dacht in eerste instantie aan een stadgenote van de nieuwe DSM-chef, namelijk aan Dafne Schippers, koningin van de atletiek, maar dat bleek een vergissing. Niet erg. Integendeel. Iedereen tevreden. Dat kun je over de rol van de regering in de perikelen rond het pensioenstelsel niet zeggen. Maar daar hebben Mark en kornuiten uiteraard geen boodschap aan, ook niet als het over zaken als kinderpardon of energietoestanden gaat. Misschien dat de verkiezingen in maart het geachte gezelschap wakker schudden. Ik weet in ieder geval al welk hokje ik niet rood kleur. U ook? Och, we hebben nog anderhalve maand de tijd. Voordat de Statenverkiezingen doorgaan krijgt Roda JC nog vele herkansingen om mee te blijven doen in de race voor terugkeer naar de hoogste divisie. Bovenal, binnen een maand is het carnaval. En dat vindt niet alleen achter Hinge gen Hergod’s Vót plaats waar de bulldozers al gereed staan om ruimte te scheppen voor een standbeeld. Vraag het anders maar aan Paul Münstermann en Leo Keulaerts. Alaaf! Wiel Verheesen