café Pelt Heëlesche Gemuutligheet

Column door Wiel Verheesen in talkshow Noa de Mes,
zondag 2 december 2018, Café Pelt, Heerlen.
U weet natuurlijk al dat Pierre Cnoops is overleden, de buutteredner die meer dan een halve eeuw de mensen heeft laten lachen. Ik heb hém - die net als ik uit de Midden-Limburgse contreien kwam - goed gekend, mede vanwege mijn werk bij de krant. Toen ik hoorde over zijn dood herinnerde ik mij overigens een gebeurtenis die niet in een carnavaleske omgeving, maar wel in de parochiekerk van zijn woonplaats Maasbracht plaatsvond. Ik was aanwezig bij de uitvaardienst van mijn neef, de gemeentesecretaris aldaar, met niet alleen dezelfde achternaam als ik, maar die van voren óók Wiel heette. Toen op het einde van de mis de pastoor aankondigde dat ’we Wiel Verheesen naar zijn laatste rustplaats gaan begeleiden’ stootte de naast mij zittende Pierre Cnoops mij aan en fluisterde: ’Kerel, waarom protesteer je niet? Loop toch weg.’ Typisch Pierre. Neem het leven niet té serieus, je komt er toch niet levend uit. 
Natuurlijk weet U ook dat de oud-president van Amerika, George Bush senior, voorgoed is heengegaan. En om ook nog iets leukers te melden, Roda JC heeft dik gewonnen van FC Oss. Bovendien, ondanks alle heisa over Zwarte en halfzwarte Pieten is Sinterklaas nog niet teruggegaan naar Spanje, hoewel hij de hete adem van de Kerstman al in de nek gevoeld heeft. Er zijn zelfs mensen die bij hoog en laag beweren dat zij de Paashaas al door de straten hebben zien rennen, maar dat kan uiteraard ook verbeeldingskracht geweest zijn. In ieder geval, aan herdenkingen van vrolijke en minder vrolijke gebeurtenissen is geen gebrek. Sterker nog, er lijkt een bloeiperiode aangebroken in dit genre. Kijk alleen maar naar de historie van kolen delven in ons mooie Zuid-Limburg. Het ene Jaar na de Mijnen is nog niet gevierd of een andere festiviteit rond het zwarte goud staat alweer te gebeuren. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Kortom, we duiken bijna onstuitbaar in het verleden.
Voor degenen die zich geroepen voelen om de ene herdenking na de andere te organiseren heb ik trouwens nog wel enkele onderwerpen in de aanbieding. Wat de denken van de sneeuwoverlast in 1969, straks dus vijftig jaar geleden, die zelfs het doorgaan van de carnavalsoptocht onmogelijk maakte? Of van het feit dat het Limburgs Dagblad, dat qua leeftijd de staats- en domaniale mijnen in leeftijd overtroffen heeft, compleet uit de samenleving is verdwenen? Of van de tocht naar Chatham in 1667, toen we de Engelsen weliswaar niet in mootjes hakten, maar wél hun vloot naar de kelder joegen? Over andere gebeurtenissen zoals het verbod op boerka’s in openbare ruimten, het nooit teruggekregen kwartje van wijlen Wim Kok, de sluiting van Café Bijsmans en de heisa rond gele hesjes wil ik het dan niet eens hebben. Stof genoeg. Dan laat ik de mop die ik laatst hoorde over een ruim tachtigjarige eveneens buiten beschouwing. De man in kwestie was gaan biechten. ’Eerwaarde,’ zei hij tegen de dienstdoende pastoor, ’ik had seks met een meid van 22 bij ons in de straat.’ Antwoord van de pastoor: ’Mijn zoon, ga in vrede. Het is hier een biechtstoel, niet je stamcafé.’ Pierre Cnoops zou er een buut van kunnen maken.
Overigens, indien het aan Geert Wilders ligt wordt mevrouw Halsema met onmiddellijke ingang ontslagen als burgemeester van Amsterdam. De lieve Femke, nou ja, sommigen noemen haar zo, gaat namelijk niet controleren op het wettelijk voorgeschreven boerkaverbod in bepaalde situaties. De prioriteiten in de hoofdstad liggen elders, zegt zij. En dat is blonde Geert dus in het verkeerde keelgat geschoten. Hij wijst er op dat een burgemeester, ook al is die van Groen Links, niet de wet naast zich kan neerleggen. Benieuwd of het OM of een andere instantie ingrijpt, hoewel ik denk dat het allemaal op een sisser uitdraait. In een land als het onze, waar duizenden politiedossiers de papierversnipperaar ingaan bij gebrek aan mankracht en waar ziekenhuizen moeten sluiten omdat ze failliet zijn verklaard, vindt men snel wel een onderwerp om de publieke opinie een andere richting in te sturen. Leer mij de hoge (belanghebbende) heren van de politiek kennen. Daarbij laat ik het gedoe over leraren die verbaal én fysiek door leerlingen worden belaagd, of de puinhoop in Maastricht waarmee het Limburgs Voortgezet Onderwijs kampt, alsook het touwtrekken over vrachtvervoer op het vliegveld in Beek zelfs nog achterwege. Het is allemaal (bijna) niet meer bij te houden. Gelukkig komen er volgend jaar verkiezingen. Dan wordt, zoals Marianne Weber het in een van haar smartlappen zingt, ’Morgen wordt alles anders, alles beter.’ Lang leve Marianne en de goedgelovige fans.
Over fans gesproken, sportfans in dit geval. Een groot deel daarvan is in de pen of computer gedoken om een mening te verkondigen over homo’s en lesbiennes in de sport, met name over de jongemannen en vrouwen die vanwege de vele vooroordelen nog altijd moeite hebben om uit de kast te komen. Een of ander kulprogramma op tv heeft in dit hele gedoe nog olie op het vuur gegooid. Kijkcijfers, hé. Ik heb al ergens gelezen dat een minister of staatssecretaris zich met de affaire gaat bemoeien. En dan zijn Kamervragen natuurlijk ook niet meer ver weg. Ik wacht intussen rustig af, hoewel, het zal allemaal weer overwaaien. Maar het is misschien wél een tip voor een herdenking over vijf jaar, tegelijk met de mijnsluitingen, de tocht naar Chatham, de sneeuwcarnaval, de gele hesjes en het Limburgs Dagblad.
Tot slot, die ouwe vent in de biechtstoel was niet ik.
Wiel Verheesen