café Pelt Heëlesche Gemuutligheet

Column door Wiel Verheesen in Noa de Mes, Café Pelt, Heerlen, 3 november 2019

Ze zeggen dat Michel Huisman en Jos van de Mortel samen op vakantie zijn, met wederhelft. In een bomvolle horecagelegenheid binnen het Maankwartier hebben zij vóór de afreis de vredespijp gerookt. Ik geloof er geen moer van. U toch ook niet? Volgens mij zijn de tegenstellingen te groot. Heerlen en eensgezindheid? Twee totaal verschillende fenomenen. Laat ik er verder maar niks over zeggen. Dat doe ik ook niet over Roda JC, de club die op sterven na dood was, weet U, maar nu weer springlevend lijkt te zijn. Daar hebben ze in Kerkrade trouwens de nodige ervaring mee verworven. Eerst de zaak in de soep laten lopen, daarna aan anderen de taak om schoon schip te maken. Tussen haakjes, op het veld gaat het de laatste weken niet slecht. Hopelijk wordt deze lijn doorgetrokken, te beginnen maandag tegen het tweede elftal van PSV, op Eindhovense bodem. Echt, ik meen het van ganser harte. Los mer joa.
Overigens, tussen alle kroeg- en ziekenhuisbezoekjes, moet ik moeite doen om de stroom nieuwsfeiten allemaal goed tot mij te laten doordringen. De ene keer gaat het over actualiteit, de andere keer het verleden. Enfin, om maar met dit laatste te beginnen, ik las dat honderd jaar geleden Amerika drooggelegd is. Totaal verbod derhalve op productie én verkoop van alcohol. Vreselijk toch. De VS-regering was tot dit besluit omdat de slechte economische omstandigheden problemen veroorzaakten, die aan alcohol gerelateerd moesten worden. Mooie oplossing. Eerst de economie naar de knoppen helpen, daarna de pils en borrel verbieden. Zoiets verzin je toch niet. De handel verplaatste zich uiteraard naar de illegaliteit, de groei van het legertje smokkelaars en gangsters liep vervolgens parallel met het aantal moorden. Al Capone en andere lieverdjes verdienden miljoenen dollars. Na een paar jaar was het over met de pret. Het zuipen was weer toegestaan. Gelukkig, een mens zijn lust is een mens zijn leven. Nu weet U ook waarom ik wél Amerika en een hoop andere naties in mijn reisschema’s heb opgenomen, maar nooit de islamitische landen. Je kunt daar niet eens een fatsoenlijke kroegentocht houden. En over de elfde van de elfde hebben ze helemaal niet gehoord.
Overigens, niet alleen de drooglegging in Amerika is onder de aandacht gebracht. De media zijn ook nog in een minder ver verleden gedoken. Allereerst naar 2 november 2004, de dag waarop Theo van Gogh en Gerrie Knetemann hun laatste adem uitbliezen. U weet het toch nog? De 47-jarige Van Gogh, regisseur en columnist, stierf een gruwelijke dood door moordenaarshand. Oud-wielrenner Knetemann (53) overleed aan longembolie tijdens een fietstochtje in de Noord-Hollandse duinen. ’De Kneet’ die tien etappes in de Tour won, tweemaal de Amstel Gold Race en één keer wereldkampioen werd, heb ik in mijn leven als sportjournalist goed leren kennen. Heel goed zelfs. De dood van Theo van Gogh in de ochtenduren van die fatale dag, gisteren vijftien jaar terug, raakte mij uiteraard óók diep. Echter, toen ik ’s middags hoorde wat er met Knetemann was gebeurd moest ik toch nog eens extra slikken. Natuurlijk ben ik een paar dagen later naar het sportpaleis van Alkmaar gespoord voor de uitvaartdienst. Gerrie ligt begraven op het kerkhof in Krommenie. Als zaterdag in Den Bosch onze reünie plaatsvindt van Sur Place, een gezelschap van zo’n dertig oud-wielerjournalisten en renners onder voorzitterschap van ex-Tourwinnaar Jan Janssen, zal hij gegarandeerd weer ter sprake komen. Deze reünie - om de twee jaar sinds eind vorige eeuw - wordt vanzelfsprekend gekenmerkt door verhalen in overtreffende zin. De ene story nog mooier dan de andere. Ik geloof niet dat ik vanaf de start één bijeenkomst heb overgeslagen. Wat ik zeker weet? Iedere keer – dus ook nu met Allerzielen net achter de rug - beginnen we met een minuut stilte omdat er wel weer een oud-collega of vroegere fietsheld de eeuwigheid is binnengegaan. Jawel, alles is vergankelijk. Roem raptim transit.
Dit gezegd hebbende ben ik zoetjesaan toch in de actualiteit ban de nieuwsvoorziening beland. Opvallende zaken? Natuurlijk, de wereld draait door, letterlijk en figuurlijk. De ene keer gaat het over Amerikaanse commando’s die een terroristenleider een kopje kleiner maken, de andere keer over de Brexit, en weer een andere keer dreigt een kabinetscrisis over de loop- en busroute van het station in Maastricht naar het MECC bij de opening van het carnavalsseizoen. Ook het omploegen van het Malieveld door boze boeren en getergde bouwvakkers in het kader van de stikstofuitstoot en andere zaken halen de TV-journaals en krantenpagina’s. Daarentegen is een protestmars van pensioentrekkers die een dreigende korting op hún uitkering niet pikken (ik was daar ook voor uitgenodigd) afgelast. Hopelijk gebeurt dat nu óók met die beoogde korting waarover de fondsen het hebben. Ik vind gewoon dat de overheid met de fikken van mijn geld moet afblijven.
Dick Advocaat zal dit hele gedoe uiteraard worst wezen. Maar ja, hij heeft als voetbaltrainer dan ook genoeg verdiend om zonder pensioen van een onbezorgde oude dag te genieten. Denk dus niet dat onze Haagse vriend – 72 lentes intussen – de opgestapte Jaap Stam bij Feyenoord is opgevolgd omdat hij anders naar de voedselbank moet. Nee hoor, steenrijke Dicky kan niet zonder gras en bal, hetgeen overigens niet impliceert dat hij voor een habbekrats in ’de Kuip’ aan de slag is gegaan. Een paar tonnetjes, mooi meegenomen. En wat de rest van het mensdom daarover meent te moeten zeggen? Volstrekt onbelangrijk. Hij is niet de enige die er zo over denkt. President Donald Trump heeft toch óók schijt aan de publieke opinie. Hij is verhuisd van New York naar Californië en niet alleen omdat daar meer zon is, maar ook omdat de belastingtarieven gunstiger zijn. ’Opgeruimd staat netjes’ heeft de gouverneur van de staat New York over de verhuizing getwitterd. Kijk, dán heb je het pas over niveau en meningen die er toe doen.

Wiel Verheesen