café Pelt Heëlesche Gemuutligheet

Column door Wiel Verheesen in Noa de Mes, Café Pelt, Heerlen,
zondag 19 januari 2020.

’Ze willen alleen maar seks.’ Het klonk luid en duidelijk door de treincoupé waar ik mijn krantje las. De twee meiden aan de andere kant van het gangpad waren hun ervaringen aan het delen en lieten medereizigers zoals ik volop meegenieten. Eén van de twee dames keek mij doordringend aan toen zij zag dat ik bij haar opmerking heel even mijn leesbezigheden onderbrak. ’Jawel, meneer,’ sprak zij zelfverzekerd. ’U mag het best horen. Zo zijn de kerels nu eenmaal.’ Ik kon een glimlach niet onderdrukken. ’Ja, lieve meid, wij zijn niet veeleisend’, antwoordde ik. Als blikken dodelijk zouden zijn had ik hier nu niet meer gestaan.
Ik ging weer verder met lezen en zag in het regionale katern van de krant dat Maastricht niet alleen met de locatie voor de ’Elfde van de elfde’ aan het dolen is, maar ook dat men bij de Sjengen qua misdaadcijfers (inclusief straatroven) in stijgende lijn zit. En daar zullen ze niet echt gelukkig mee zijn in de stad die zoals U weet niet breed is, maar wel … , enfin, U weet wat ik bedoel. Overigens, elders in de krant las ik ook weer een minder goed nieuws over Heerlen. Men heeft daar in het Maanhotel een hotel neergezet, maar zoekt nog de koper die blijkbaar met de noorderzon is vertrokken. Kijk, daar lachen ze in Maastricht dan weer om. Och ja, een beetje pesten mag.
Bij het verder lezen in mijn lijfblad zag ik ook dat er een stijgende groei binnen de politieke partijen is om het vuurwerk bij toekomstige jaarwisselingen zo niet helemaal te verbieden, dan toch wél sterk aan banden te leggen. Hulde, driewerf hoera, ik meen het echt. Want wat een paar weken geleden in het land allemaal gebeurde bij de overstap van 2019 naar 2020 was gewoon te gek voor woorden. Een verschrikking, idiotisme, grenzend aan frustratie en misdadigheid. Vuurpijlen troffen omstaanders en de explosies van andere zogenaamde vreugde-uitingen riepen bij oudere mensen herinneringen op aan de tijd, 75 jaar geleden, toen er échte bommen vielen. Kortom, het was één groot voorbeeld van een traditie die volledig uit de klauwen is gelopen. Ik gun, laat dat duidelijk zijn, iedereen zijn pretje. Maar er zijn grenzen.
Na alle ontsporingen met oud en nieuw hadden ze dat in Kerkrade blijkbaar nog niet begrepen, althans niet bij een klein deel van de Rodasupporters. Die deden het nog eens dunnetjes over. De wedstrijd van hun favoriete club tegen provinciegenoot MVV was nog niet goed en wel bezig of de scheidsrechter moest het spel al twee keer stilleggen vanwege rookbommen en bijbehorende vuurpijlen. Jammer voor beide ploegen én de duizenden mensen op de tribunes die met heel andere bedoelingen dan de relschoppers naar het stadion waren gekomen. Enfin, de match werd uitgespeeld en kreeg geen winnaar, 2-2. Hopelijk heeft de harde kern intussen ervaren dat er met het afgestoken vuurwerk meer schande dan begrip werd geoogst. Komaan, koempeltribune, jullie kunnen op een heel andere, sportieve manier, achter de club gaan staan. Roda JC, Roda Jezus Christus, los mer joa.
Ondertussen houden ze in het Vaticaan de ME achter de hand nu de voor- en tegenstanders van het celibaat lijnrecht tegenover elkaar staan. De huidige paus wil, voorlopig alleen in het Amazonegebied, gehuwde mannen als priesters binnenhalen, want daar is nú een groot gebrek aan. Echter, de tegenstanders hebben de messen al geslepen. ’Niks daarvan, geen gehuwde kerels op het altaar’, roepen zij. ’Als we het in de Amazone-regio toestaan beginnen ze elders op de aardbol óók om versterkingen uit de lekenstand te roepen.’ En dat laatste zou, als U het mij vraagt, heel goed kunnen. Trouwens, waarom niet? Ik denk zelfs dat er bij menige man interesse voor een dubbele baan in dit genre zal zijn. Als je alleen al kijkt waarmee deze of gene getrouwd is ben je, lijkt mij, best bereid er een avondmis of uitvaartdienst bij te nemen. Toch effe iets anders dan met eega op de bank naar Eva Jinek of soortgelijke programma’s kijken of de hond uit laten. Afwachten, dus. Wie weet ga ik de veranderingen nog meemaken. En als er eenmaal schot in de zaak is gekomen mogen de nonnen natuurlijk niet achterblijven. Ik zie ze al op het ’Ball der einsamen Herzen’ verschijnen. Anders is een oud-wijvenbal een prima alternatief, zeg nu zelf.
Ook buiten de wereld van de kerk staat er overigens het een en ander te gebeuren. Zelfstandig wonende ouderen nemen in aantal toe. Daarmee vertel ik, dat weet ik goed, niets nieuws. Maar die situatie vereist natuurlijk wél aanpassingen, zowel door de betrokkenen zelf, als overheid. Denk maar eens aan de benodigde veranderingen in huis of het bouwen van andere woonvormen voor leeftijdgenoten, temeer omdat de zorghuizen-oude-stijl, langzamerhand uit de samenleving verdwijnen. ’Van ouderen mag qua aanpassing het een en ander verwacht worden,’ heb Ik een oud-politicus al horen roepen. Tja, dat kan hij als vijftiger natuurlijk makkelijk zeggen. ’Straks piep je wel anders wanneer je met je prostaat of hart begint te sukkelen’, flitst het dan door me heen. In elk geval, de liefde kan niet van één kant komen, hoewel ik mij – ook al mis ik mijn lang overleden vrouw nog iedere dag – tot de gelukkigen mag rekenen die het in hun eentje nog best runnen. Pluk de dag, leve de vrijheid, houd ik mezelf voor.
Maar als de situatie straks verandert hoop ik toch dat de voorzieningen zodanig zijn dat ook de levensavond nog de moeite waard is. Ik denk dat ik namens veel huidige en toekomstige oude knarren spreek. En dan maakt het mij niks uit hoe die nieuwe woonvorm gaat heten, desnoods ’Het Laatste Loodje.’ Als het maar leuk is. Voorlopig echter lekker doorgaan op de oude voet. U toch ook? Alaaf.

Wiel Verheesen