café Pelt Heëlesche Gemuutligheet

Column door Wiel Verheesen in talkshow Noa de Mes,
zondag 16 februari 2020, Café Pelt, Heerlen

’Goh, ben jij al tachtig, vind je dat niet erg?’ Die vraag van een dame kreeg ik een paar dagen geleden te horen in Roermond waar ik een korte, maar intensieve kroegentocht maakte. Echt waar, dat laatste doe ik wel eens ter afsluiting van familiebezoek of speurwerk in een gemeentelijk archief. Voor zo’n tripje kies ik bovendien niet alleen mijn vroegere woonplaats uit. Je kunt me net zo makkelijk in Maastricht, Maaseik, Luik, Tongeren of Aken aantreffen, ik heb U dat al eens eerder verteld. De Euregio heeft echt wel wat te bieden en de trein doet mij vergeten dat ik vroeger achter het stuur van mijn auto zat te mopperen op weggebruikers die zich aan de toegestane snelheid hielden of – nóg erger – zoveel mogelijk van de omgeving wilden zien.
Verstand komt met de jaren, zullen we maar zeggen, maar voordat ik naar een ander onderwerp overstap ben ik natuurlijk wél verplicht U te vertellen wat ik de dame uit het begin van deze column geantwoord heb. ’Welnee, lieverd,’ sprak ik op de meest vriendelijke toon die ik tevoorschijn kon toveren, ’ouderdom is de mooiste jeugd. Ik vind dat helemaal niet erg. Bovendien, dan weet je zeker dat je niet vroeg sterft.’ Mevrouw glimlachte en wimpelde een wijntje dat ik aanbood vriendelijk af. Tegelijkertijd wist ik (bijna zeker) wat door haar hoofd spookte. Gekke vent, of zoiets. Nou ja, best mogelijk. Hopelijk voelde ze niet wat ikzelf dacht toen zij de deur uitging. Ik citeer liever een gezegde dat ik onlangs in een tijdschrift zag: ’Bij velen springt het licht pas aan, als ze op weg naar het kerkhof gaan.’
Over oud, ouderdom en nog andere oude zaken gesproken, er is de laatste dagen weer een discussie losgebarsten welke stad of regio in Nederland op dit terrein nummer één staat sinds de oerknal. Drenthe doet met de Hunebedden flink mee, Nijmegen laat zich evenmin wegduwen en Maastricht zou Maastricht niet zijn als het zich buiten de strijd hield. Doet Heerlen in dit spel dan niet mee? Jazeker, de Thermen zijn te enenmale ook niet van vandaag of gisteren. Nou, dan. Hiep, hiep, hoera. Naast alle gemopper over groeiende winkelleegstand, problematiek op sociaal gebied en het eeuwigdurende gevecht (op Facebook en via Twitter) tussen voor- en tegenstanders van het Maankwartier proef ik warempel in de stad enige trots. Als het gemeentebestuur en de jongens van de vastgoedhandel - wel of niet met JvdM in hun midden - nu ook nog eens positief uit hun overleg komen wordt het hier misschien weer een klein paradijs. Het zal de nieuwe burgemeester (want die moet er nu onderhand toch echt komen) als muziek in de oren klinken. Tussen haakjes: er dient ook nog een nieuwe gemeentesecretaris op het toneel te verschijnen. Degene die tot voor kort deze post bekleedde is alweer afgenokt. Wat dát betreft lijkt het ten stadhuize wel een beetje op Roda JC waar in sneltreinvaart de ene trainer na de andere de aftocht moet blazen. Er zijn zelfs oefenmeesters geweest, zo heb ik uit betrouwbare bron vernomen, die hun appartement nog niet helemaal naar wens ingericht hadden toen ze alweer te horen kregen dat ze mochten vertrekken. Piemel…
Ik zou het ook nog over andere items kunnen hebben, bijvoorbeeld over de stormachtige weersomstandigheden van de laatste dagen, of over de stikstofcrisis, de uitbreiding van het coronavirus dat vanuit China nu ook al in Frankrijk voor een dodelijk slachtoffer heeft gezorgd. Of anders toch over de Marinierskazerne die vanuit Doorn – zoals het kabinet had beloofd – naar Vlissingen zou gaan, maar nu toch zal verrijzen in de buurt van Apeldoorn. Allicht dat ze hierover in Zeeland pisnijdig zijn. Ik kan die boosheid óók begrijpen. Als zelfs het kabinet lak heeft aan afspraken is het logisch dat het geloof in de politiek tot onder de zeespiegel keldert.
Overigens, het Korps Mariniers is, zoals U wellicht weet, een keurkorps. Het bestaat al sinds admiraal De Ruyter in de Tocht naar Chatham, 1667, opstoomde tegen de Engelsen. Ook hebben de ’zwarte baretten’ aan de Maasbruggen bij Rotterdam hevige tegenstand geboden aan de Duitse Fallschirmjäger bij de inval in mei 1940. En jaren later tijdens de politionele acties in ons voormalig Indië deden ze eveneens van zich spreken, net als bij gevaarlijke missies in de hedendaagse tijd. ’Zo wijd de wereld strekt’ is dan ook de leuze van het korps. Maar toen bekend werd dat hun thuishaven in Doorn zou worden verplaatst naar Vlissingen vonden ze dat toch een te verre overgang. Ze begonnen te dreigen met massale ontslagaanvrage . De politiek gebruikte dit laatste als argument om Zeeland uit de planning te schrappen. Slappe bedoening. Persoonlijk denk ik dat het protest van de mariniers prima paste in een smerig spelletje dat ’Den Haag’ wel eens speelt.
Vergeleken met alle voorgaande perikelen stellen de discussies over moorkoppen en roomkoppen eigenlijk niets voor, net zomin overigens als het alweer van tafel geveegde verbod om op terrassen staande te drinken. Je vraagt je af waar volwassen mensen mee bezig kunnen zijn. Hemeltergend vind ik dan weer dat twee Limburgse bewindvoerders, volgens een bericht op Teletekst, beticht worden van het jatten van grote sommen geld bij hun cliënten die juist bezig waren de schulden af te lossen. Hoe diep kun je zakken als je juist van de hulpbehoevenden je prooi maakt? Vergelijk het voor mijn part met een arts die zich vergrijpt aan een patiënt. Ik mag er niet aan denken, alleen maar hopen op gerechtigheid.
Voor vandaag laat ik hierbij. En ook al behoor ik – zoals ik tegen die dame in Roermond al vertelde – niet meer tot de jongsten, de levenslust is nog altijd groot. Alaaf. Bedankt voor Uw aandacht. Tot de volgende keer, zondag 15 maart.

Wiel Verheesen