café Pelt Heëlesche Gemuutligheet

Bent u de storm en regen van de voorbije dagen óók moe? Ik in ieder geval wel, zeker nadat een boom pal naast mijn balkon als een lucifer brak en tegen de vlakte ging. Een geluk dat het oude ding, ik bedoel de boom, bij de val niet mijn richting koos. Desondanks, het was eventjes schrikken en ik voelde mij blij dat ik daarna ongestoord verder kon gaan met het kijken naar televisiebeelden van Parijs-Nice, een wielerwedstrijd over acht dagen waaraan ik sowieso leuke herinneringen bewaar. Ik heb die race namelijk, lang geleden, toen ik nog voor de krant op pad was, meerdere keren gevolgd. Parijs-Nice werd ook destijds al de koers naar de zon genoemd, maar het betekende allerminst dat het onderweg altijd mooi weer was. Tjonge, tjonge. De keren dat ik het peloton vanuit mijn warme volgauto geteisterd zag worden door sneeuwjachten en ijskoude wind staan nog in mijn geheugen, net als die etappe waarin de renners als vermomde ijsklompen in Saint Etienne na een kleine 200 kilometer over de finish reden. Ze kwamen in het publiek terecht omdat ze, purper van de kou en met bevroren vingers, nu eenmaal niet konden schakelen of remmen. ’Zakkenvullers’ zegt Jan Publiek dan als diezelfde renners in augustus een paar weken hun heil zoeken in de rondjes om de kerk en zich voor dat volksvermaak redelijk laten betalen.
Maar ook buiten Parijs-Nice en aanverwante wedstrijden, of de Brexit en de derde plaats van Max Verstappen in het Formule 1-circus (enkele uren geleden bij de GP van Australië) is er in de wereld veel leed en afzien, veel hoop en wanhoop. De media brengen het dagelijks in een onafzienbare stroom de huiskamer binnen. Ga maar na. In Nieuw-Zeeland worden vijftig mensen vermoord en raken er nog meer gewond door een gruwelijke daad van een racist. Tientallen mensen verliezen in Papua het leven als ze meegesleurd worden door een modderstroom. Op de Champs-Élysées botsen de gele hesjes en raddraaiers met de Parijse politie. In Maastricht wordt een Klimaatmars gehouden. Onderwijzend personeel protesteert op het Haagse Malieveld tegen de grote druk in hun werk en de daarmee niet parallel lopende salariëring. Bovendien is een kleine medische ingreep bij de lieve Máxima noodzakelijk en tot overmaat van ramp verliest Roda JC dan ook nog van laagvlieger FC Dordrecht. Je zou voor minder depressief worden. Over de ruk naar links die onze Mark Rutte gemaakt heeft in de heisa rond klimaat, uitstoot en dergelijke zaken wil ik het dan verder niet eens hebben. Mij te doorzichtig, die draai van de premier. Zal wel te maken hebben met de aanstaande verkiezingen van Provinciale Staten, maar over dit laatste zullen enkele mensen hier in de zaal dadelijk meer te vertellen hebben. Ik twijfel geen seconde aan hun deskundigheid. Overigens, bij zijn bliksembezoek aan Roermond een paar dagen terug werd Rutte op boegeroep onthaald. En zeg nu niet dat ze in Roermond niet weten waarover ze het hebben. De stad aan de Maas en Roer heeft ministers en staatssecretarissen voortgebracht als Ruys de Beerenbrouck, Cals en Höppener, alsook in een latere fase Jos van Rey en Big Bennie. Niet onderschatten, dus. Bovendien, ikzelf kom er vandaan, bijna veertig jaar geleden.
Veertig jaar, lieve hemel, dat lijkt veel, maar wat is zo’n getal uiteindelijk wanneer je het in een breder perspectief ziet. Tachtig is toch weer iets anders en dan spreek ik uit ervaring, want het duurt niet lang meer of ik zal deze leeftijd bereiken. Althans, dat is wél de bedoeling. Ik heb er – laat daar geen twijfel over bestaan – zin in. Klimaatmarsen, manifestaties, flyeren, gele hesjes en supportersbijeenkomsten mogen dan niet aan mij besteed zijn, maar geraniums en zorghuizen mijd ik vooralsnog toch óók nog. En ik zal ook niet zoals die man in Heerlen, onlangs, een bijl en een paar messen meenemen om de geachte heer Wilders te begroeten, hetgeen overigens ook weer niet impliceert dat ik met bloemen in de hand en een vrolijk gedicht in mijn hoofd de blonde engel tegemoet ga. Trouwens, ik zie me ook niet in staat om een kiezersdebat te verstoren zoals die goede meneer uit Maastricht een paar dagen geleden deed bij L1. Hoewel, ik heb de vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel staan. Iemand zei ooit hierover dat hij het volstrekt oneens kon zijn met een spreker of schrijver, maar dat hij toch tot het uiterste zou gaan om diens recht van het vrije woord te verdedigen. Daar buiten zijn er desondanks regels waaraan men zich te houden heeft. Je steekt bij een voetbalwedstrijd toch ook niet het veld over om de kortste weg naar de kantine te zoeken en je zet evenmin een geluidsinstallatie aan als er binnenskamers een geheime stemming wordt gehouden.
Maar tja, zo gaat het soms als opgekropte woede het wint van fatsoen, of als ambities met elkaar in botsing komen en dientengevolge nog rekeningen vereffend worden. Ik hanteer in dergelijke gevallen wel eens de stelregel die ik van mijn vader meekreeg. Hij zei altijd dat een leven eigenlijk tekort is om het helemaal te begrijpen. Echter, ik vind tóch dat het overgrote deel van de herinneringen aan dat leven het aardigste van alles blijft. Geloof me, ik spreek uit ervaring. En ik laat de geluidsinstallatie waarover ik het zojuist had dan zelfs helemaal buiten beschouwing.
Wiel Verheesen